Mechatek o kachektycznej sylwetce i innych trudnych sprawach

Kocie choroby są bardzo pouczające. Nie tylko bardzo sprzyjają nauce trudnych słów, ale też weryfikują, czy ktoś naprawdę na zawsze wziął odpowiedzialność za to, co oswoił, i uczą podejmowania trudnych decyzji.

Najwięcej nauczyliśmy się przy Reszce. Na przykład o tym, co to są procenty (felieton pt. Jak koty dowiadują się o procentach), co to jest chemoterapia, badanie histopatologiczne, iniekcja domięśniowa, statystyki przeżywalności i inne skomplikowane wyrazy. Przy Soni Pani dowiedziała się, co to jest IBD (nieswoiste zapalenie jelit), o które ja Mechatek też byłam podejrzewana, dopóki się nie okazało (Diagnoza Mechatka), że jednak mam chłoniaka. A ostatnio nasi ludzie nauczyli się jeszcze jednego słowa, które brzmi sylwetka kachektyczna, gdyż taką mam teraz ja Mechatek i zostało to napisane w mojej historii choroby.

Kachektyczna znaczy strasznie chuda. Tak chuda, że kiedy by mnie zobaczył ktoś z organizacji walczących o dobro zwierząt i nic o mojej chorobie nie wiedział, a miał tendencję do pochopnego oceniania, to stwierdziłby, że trzeba mnie moim ludziom zabrać. Ważę teraz 2 kg i Pani mówi do mnie mój szkieletku, chociaż mam apetyt. Niestety mój apetyt jest bardzo wybiórczy, co jest do mnie zupełnie niepodobne, bo przecież kiedyś wchłaniałam wszystko i w ogóle nie byłam wybredna. Teraz jestem dokarmiana mokrymi chrupkami rano i wieczorem, a suchą karmą, która jest w miseczkach na stałe, gardzę, co też jest niepokojące, bo powinnam jeść więcej i częściej. Bardzo dużo śpię, prawie wcale się nie bawię i tylko wchodzę w łapkoczyny z Leeloo, która trochę wykorzystuje moją kiepską kondycję. Szybko nauczyła się, żeby mnie nie odpychać od miseczki, ale zaczepiania jakoś oduczyć się nie chce.

Pani zrobiła specjalną tabelkę, w której ma zapisane, które lekarstwa którego dnia trzeba mi podawać, żeby się nic nie pomyliło i wtedy mówi do mnie: No chodź, serduszko mechatkowe, daj pychola, a ja już jestem nieco bardziej podawalna, bo też się przyzwyczaiłam do tabletek. No, ale szału nie ma. Chudnę coraz bardziej, czasami wymiotuję i mam biegunki, a lekarstw jest coraz więcej i niektóre zaczęły już szkodzić. Więc kiepsko to wygląda.

Pani mówi, że niestety nasz pan doktor się nie myli, kiedy podaje statystyki przeżywalności. I że są one dość precyzyjne. Przy takim nowym(S)tworze, jak ten mój mechatkowy, wynoszą 16 do 24 miesięcy. I to by się, niestety zgadzało. Ja Mechatek leczę się już od lipca ubiegłego roku, a pewnie ten nowy(S)twór rozwijał się już wcześniej... I Pani mówi, że tak to trochę wygląda, że ja Mechatek powolutku znikam. I wkrótce przyjdzie czas na trudną decyzję.

I w związku tym Pani się zastanawia, jak o tym wszystkim Państwu opowiedzieć, żeby się potem nie musiała znów denerwować, kiedy będzie musiała napisać, że mnie Mechatka już nie ma. Bo, kiedy kot odchodzi, to jest czas na smucenie się i płakanie, a nie na denerwowanie na ludzi, którzy nic nie rozumieją i próbują na siłę pocieszać. I piszą o tym, że kot, który właśnie umarł, gdzieś przebywa i że na dodatek się bawi. Tak na przykład pisali o Soni i o Reszce i Pani im odpowiadała, że skoro mają informacje o miejscu pobytu jej kota, to niech go po prostu przyniosą do domu, a nie dzielą się swoimi wyobrażeniami i próbują ją na siłę nimi pocieszać. Bo Pani tych wyobrażeń nie podziela i nie są jej potrzebne. I lepiej napisać o tym teraz niż potem się irytować.

I dlatego Pani bardzo by prosiła, żeby kiedy mnie Mechatka już nie będzie, nikt tak nie pisał.

A na razie prosi o trzymanie kciuków, żebym ja Mechatek ciągnęła te statystyki jak najdłużej i żeby jak najdłużej nie trzeba było tego napisać.

Chchchrrr....


Tweetnij