Mechatek o wyższości domności nad bezdomnością

Pani powiedziała, że dość tej prywaty i najwyższy czas napisać coś, co będzie dotyczyło wszystkich kotów, a nie tylko tych mieszkających u nas w domu, albo przynajmniej przypomnieć zawsze aktualny felieton o kotach domnych i bezdomnych, zwłaszcza, że idzie zima. No to jak dość, to dość.

Ja Mechatek jestem kotkiem domnym. Co oznacza, że posiadam dom, a nie tylko w nim mieszkam, bo wtedy byłabym tylko kotkiem domowym, a to jest duża różnica.

Ta różnica polega na tym, że jak się udomowiłam prawie 10 lat temu, to objęłam cały dom czyli wszystkie fotele, kanapę, kaloryfery, ciepły dekoder oraz szafkę w przedpokoju w posiadanie, ponieważ okazało się, że jest w nich ciepło w odróżnieniu od ulicy, z której się wzięłam. Domność polega też na tym, że ma się swoich ludzi, a w moim przypadku Panią i Naszego Drugiego Człowieka, którzy o kota dbają oraz na niego krzyczą, kiedy nie rozumie słowa „nie wolno”, a ja przez długi czas nie rozumiałam w ogóle, bo gdzie się miałam nauczyć, skoro na ulicy ludzie tak do mnie nie krzyczeli. Minęło dużo czasu, odkąd się udomowiłam, ale wciąż nie rozumiem „nie wolno” i dlatego kradnę kanapki ze stołu oraz zżeram bazylię na parapecie.

Kiedy się jest kotkiem domnym, jedzenie jest zawsze.
Na zdjęciu Leloo, New i ja Mechatek wspólnie jemy.

Zaletą domności jest to, że nawet jak się nie trafi do kuwety albo trzy razy zeżre ulubionego kwiatka Pani, to się nie wraca na ulicę, a ja to wiem, bo sprawdziłam nawet więcej niż trzy razy. Pani mówi, że są ludzie, którzy najpierw biorą kotka do domu, bo jest śliczny i mały i chcą go mieć na prezent (prezent to jest smakołyk albo piłeczka do turlania) dla dziecka, a potem się okazuje, że kotek to jest żywe stworzenie i nie chodzi tylko o to, żeby go głaskać i się z nim bawić, ale też dawać jedzenie, sprzątać kuwetę i zabierać do pana doktora, a czasami jest też bardzo niegrzeczny, bo drapie meble i piszczy nad ranem i wtedy kotka z powrotem wyrzucają na ulicę, bo jest on kłopotem.

Ja Mechatek tego zupełnie nie rozumiem, bo przecież każdy kotek od początku to jest żywe stworzenie i to dokładnie widać i ludzie powinni od razu poznać, a nie potem się przekonywać i udawać wielkie zdziwienie. Ja Mechatek to jestem nie tylko kłopot ale przez długi czas byłam Paskudkiem, ale i tak Pani mówi, że by mnie nie wyrzuciła i nie oddała nawet za pięć tysięcy, chociaż też mi trzeba dawać jedzenie i zabierać do pana doktora oraz wydrapałam dziury w fotelach.

Do pana doktora trzeba mnie zabierać często, bo na tej ulicy byłam chora i niedożywiona i teraz są efekty. Efekty polegają na tym, że jestem mała i często choruję oraz mam słabe kości, a nawet wypadł mi ząb i pan doktor powiedział, że z tym kotem to już tak będzie. A ostatnio dostałam chłoniaka, którego leczenie wymaga od moich ludzi dodatkowych starań. Co prawda już nie jestem niedożywiona, bo jak się ma swoich ludzi, to jedzenie jest zawsze. Ale mi zostało tak, że jestem żarłoczna i zjem wszystko, czyli nie wybrzydzam, a ostatnio Pani nawet powiedziała: "Mechatku, spasłaś się" i to jest bardzo dobrze, bo przy mojej chorobie chudnięcie to nie jest dobra oznaka. I to jest kolejna zaleta domności, polegająca na tym, że ludzie nie wyrzucają chorego kota tylko go leczą, a przynajmniej tak powinno być.

Proszę Państwa! A teraz będzie ważna rzecz i dlatego zaczęłam od Proszę Państwa oraz piszę o tym na końcu. W tej ważnej rzeczy chodzi o to, żeby nie było kotków bezdomnych, albo chociaż było ich jak najmniej, bo ja Mechatek mam w tej sprawie pogląd. Mój pogląd jest taki, że jeśli chodzi o domność, to powinno być tak, że każdemu wedle potrzeb, czyli, żeby każdy kot miał dom, a także swoich ludzi, tak jak ja Mechatek.

I to można osiągnąć dwoma metodami:

Pierwsza się nazywa adopcja i polega na tym, że jak już jest na świecie kot, to trzeba mu znaleźć dom. U nas dom przez adopcję znalazła Reszka (ze schroniska) i Sonia (ze stodoły), których niestety już nie ma, a także ja Mechatek (z ulicy), a ostatnio Leeloo.

Leeloo objęła kraciasty domek w posiadanie

A ta druga metoda nazywa się sterylizacja i polega na tym, żeby nie było więcej kotów niż domów i żeby wciąż nie powstawały nowe, bo wtedy muszą mieszkać na ulicach. Pani mówi, że w tym celu należy zabrać kota do pana doktora, a on już będzie wiedział co zrobić, to znaczy, że kotu-dziewczynce zrobi specjalną operację, a kocurowi usunie nabiał.

Istnieją od tego specjalne organizacje, składające się z ludzi, którzy mają dobre serduszka i najpierw wyłapują koty z ulicy, potem je sterylizują, a na koniec szukają im domów i odpowiednich ludzi. I taką organizacją jest na przykład Koteria, skąd się wzięła nasza Leeloo i takie organizacje należy wspierać, ponieważ robią kawał dobrej roboty, bo jakby ich nie było, to nasza Leeloo po sterylizacji musiałaby wrócić na ulicę.

U nas w domu jest nabiał w lodówce i dostajemy go czasem jako smakołyk, więc wiem, co to jest. Nabiał to jest mleko, ser żółty i jajka. Ale nie wiem, którą z tych rzeczy należy usunąć kocurowi i dlatego powinien to robić pan doktor albo pani doktor.

I jeszcze chciałam napisać, że tak, jak nie wolno kraść kanapek oraz zjadać kwiatków, tak samo nie wolno wyrzucać kotów na ulicę. Z żadnego powodu.

Tweetnij